Zwarte vegen van zwarte vormen. Briljante zwarte jassen, een trotse witte bles die een beetje uitsteekt boven het verbrande zwarte bos. Het is vuurseizoen en de antilope is een sabelantilope. Een groep van ongeveer 7, 8 en 9 vrouwtjes zat in de schaduw. Een stier stond als schildwacht op een korte afstand, de poortwachter van Kazuma Pan. 'Ik heb nog nooit zoiets gezien, het is als iets uit een boek!' zuchtte Casey terwijl we wegreden van de sabelantilope, schildwacht en onbeweeglijk van de kostbare schaduw, weg van de laatste bosjes Mopane en de depressie in. Zoals Alec, de Senior Ranger van Kazuma, ons had beloofd bij de receptie van het park, 'het is niet zo groot maar ik kan je verzekeren, het is zeer rijk.' Dat is het. Heel, heel rijk. Scan de vlakke, glinsterende horizon en je zult de aflopende tsessebe, de snelste antilopen van Afrika, zien, kuddes zebra's in aantallen zoals ik nog nooit elders heb gezien - 40, 50, 60? - oribi, endemisch voor de Kazuma Depression, koedoe, giraffen, gemsbokken, rietbokken en elanden. Mirage-achtige olievlekachtige vormen bezaaien de gouden graslandpan. Alle bijzonderheden. Alles is er. Het is een landschap dat zo anders is en zo anders dan het merendeel van de wildernisgebieden van Zimbabwe. Het is als iets uit een sprookjesboek. Kazuma Pan National Park beslaat 31.300 hectare en ligt ingeklemd tussen het Matesi Safari-gebied in het noorden en zuiden met een toegangspoort tot een aangrenzend beschermd gebied in Botswana. Het is zeker de moeite waard om een nacht of twee door te brengen. Bij zonsondergang verandert alles. De kleuren worden levendiger en de vormen worden duidelijk, helder en rijk gedetailleerd. We kampeerden bij de door zonne-energie aangedreven Corner Pan en de dieren, aanvankelijk terughoudend en erg onzeker, kwamen gedurende ons tweedaagse verblijf om te drinken. De pan wordt geclaimd door een groep van vijf nijlpaarden en honderden Egyptische ganzen. Twee keer vlogen de ganzen weg en lieten een vreemde stilte achter na hun constante lawaai, om 40 minuten later weer luide, sissende geluiden te maken bij hun terugkeer. Ontelbare geel-keelzANDhoenders, alsof ze vanaf de zijlijn toekeken, vlogen exact een minuut later in nadat de ganzen waren weggevlogen. Twee olifantenstieren benaderden stap voorzichtig over stap ongeveer 40 minuten, uiteindelijk het vers gepompte water bereikend en een goede, lange slok nemend. Ze waren de voorhoede. We hadden ons als betrouwbaar bewezen. Zes andere stieren volgden. En toen nog twee. En toen nog eens vijf. En toen stopte ik met tellen, want er was een lange groep stieren die voorwaarts sjokte om te drinken. Vanochtend - vroeg met het allereerste en zeer levendige roze van de ochtendschemering - verhoogden de ganzen hun lawaai tot koortsachtige hoogte. Leeuwen, twee welpen en drie vrouwtjes. Ze bleven niet lang. Snel een slok en ze gingen ervandoor, de leeuwinnen die haast hadden om te blijven bewegen. Twintig minuten later volgden twee mannetjes, hun sporen besnuffelend, hun neuzen in het bloedsinaasappellicht heffend om een geur op te vangen. Een mannetjesleeuw riep vanaf de kant van Botswana. Ze stopten niet. Ze dronken niet. Ze bekommerden zich helemaal niet om onze lichtbundels. Was er een vijandelijke overname gaande? Het licht werd helderder. Vogels in hun duizenden vlogen op vanuit hun nachtelijke rustplaats terwijl we de grote pootafdrukken volgden bovenop de kleinere welpafdrukken. Het spoor liep dood, verloren in de gouden grassen van het Kazuma National Park.